die jongste verwikkelinge uit Suid-Afrika.

Hiermee Marieke se gereelde nuusbrief.
Kortom, ons deel die jongste verwikkelinge uit Suid-Afrika. Lees lekker!

Vrouwen op de tuin tijdens een Bijbelklas

Zoveel om te delen...

Ik probeer mijn gedachten te ordenen over de ontwikkelingen in Zuid-Afrika vanaf de laatste Bakkers Pos. Er is namelijk veel gebeurd. Zoals de afronding van mijn opleiding, ervaringen in het veld, hoopvolle gesprekken en schrijnende situaties die ik heb meegemaakt. Eigenlijk teveel om in detail te delen.

Graag wil ik in deze nieuwsbrief jullie meenemen in het traditionele geloof in Zuid-Afrika. Een thema waar ik dagelijks mee te maken heb en wat mij bezighoudt...

Het traditionele geloof

Geloven in voorvaderen, angsten voor geesten van voorouders, initiatiekampen voor jongens, traditionele genezers en rituelen om voorouders te vereren... Het zijn kenmerken van het traditionele geloof in Zuid-Afrika. Ik kon mij hier een aantal jaar geleden geen voorstelling van maken, maar kom dit nu veel tegen op het werkveld.

Voor mijn studie heb ik mijzelf in de afgelopen periode verdiept in 'de invloed van het traditionele Afrikaanse geloof op de gezondheidszorg in Zuid-Afrika'. Dit is (nog steeds) levend aanwezig. Er wordt geschat dat circa 80% van de zwarte Afrikaanse bevolking in Zuid-Afrika naar traditionele genezers gaat.

Het traditionele Afrikaanse geloof stelt dat de wereld uit twee sferen bestaat: de wereld van de levende mensen en de wereld van de voorouderlijke geesten. Voorouders zijn 'levend-dode' geesten die bloedverwant zijn aan mensen. De voorouders tonen interesse in het dagelijks leven van familieleden en bemiddelen tussen de levenden en 'Idlozi elikhulu' (voorouder van de voorouders), ook wel bekend als de Scheppergod of Ptah. Door de 'interesse in het dagelijks leven' is voorspoed en tegenspoed gekoppeld aan de gunst of toorn van voorouders. Dit zorgt voor angst bij mensen. Ze zijn er op gefocust om de voorouders gunstig te stemmen. Wanneer ze een speciale gunst of advies nodig hebben of tegenspoed ervaren, gaan ze naar traditionele genezers. Zij functioneren als bemiddelaars tussen voorouders en levende mensen.

In Zuid-Afrika noemen veel kerken zich christelijk, omdat ze geloven in één Almachtige God en de Bijbel lezen. Toch is er een veel kerken het geloof in voorvaderen ermee vermengt. Dit heet ook wel syncretisme; de vermenging van godsdiensten. Mensen noemen zich christelijk, maar hebben fundamenteel andere overtuigingen.

Nu ik van dit geloof iets weet, ontdek ik het ook meer op het werkveld. In Hammanskraal bijvoorbeeld is het bezoek aan traditionele genezers ook sterk aanwezig. Ook bij het bijwonen van begrafenissen hoor ik pastors praten over voorvaderen. In het bijzonder op de begraafplaats zie je dat het geloof in geesten springlevend is; op graven liggen allerlei spullen die bestemd zijn voor degene die daar begraven ligt.

Ik merk aan mezelf dat op deze momenten de nood van de bevolking mij aangrijpt. Zoveel zielen die niet weten wat de werkelijke Bijbelse boodschap is.

Vrouwen op de tuin tijdens een Bijbelklas

De ontworsteling van dit geloof is moeilijk en pijnlijk, zo blijkt uit het volgende voorbeeld. Recent sprak ik een vrouw in Hammanskraal die de keuze heeft gemaakt om niet meer naar een Afrikaanse kerk te gaan. Ze heeft is ervan overtuigd dat dit niet de waarheid is. Binnen haar familie ervaart ze vijandschap; als er ziekte in haar familie komt, is zij de schuldige, omdat ze de voorvaders ongunstig stemt. Toen ik haar sprak zei ze dat ze veel strijd en aanvechting van binnen en van buiten ervaart.

Toen ik haar vroeg of ze terug zou willen naar haar oude leven, schudde ze haar hoofd. Nee, dat ook niet. Aan het einde van ons gesprek verschijnt er in haar tranen een kleine glimlach. Ik voel de strijd, het verdriet en de honger naar de waarheid tegelijkertijd. Zo'n gesprek had ik vandaag niet verwacht... In stilte bid ik of de Heere wil leiden en wil laten zien wie Hij is en wie zij is. Bovenal, dat ze persoonlijk kennis van de Heere Jezus mag ontvangen.

Persoonlijk

Tijdens het schrijven van deze nieuwsbrief merk ik dat ik het leven in Zuid-Afrika niet altijd makkelijk vind. De vermoeidheid slaat meer toe. Het afgelopen halfjaar is intensief geweest, het werk blijft toenemen en de nood is groot. Daarnaast, hoe meer ik over de cultuur leer, hoe meer ik erachter kom hoe weinig ik weet. Ook komt er strijd op het werk af, van binnen en van buiten. Dit geeft afhankelijkheid in het gebed, iets wat ik dagelijks moet leren. Het werk is dienen en zelf niet gediend worden. Liefhebben en zelf niet geliefd worden. Iets wat onmogelijk is uit mijzelf. Maar op de momenten dat mijn eigen ik even mag verdwijnen en ik mag dienen vanuit kracht die de Heere geeft, geeft het werk veel vreugde. Ik wil deze nieuwsbrief graag afsluiten met een hartelijk dank voor het meeleven vanuit Nederland. Ik heb onvoldoende tijd om iedereen goed te spreken vanwege het vele werk. Maar via deze weg wil ik graag laten weten dat het meeleven mij elke keer weer goed doet.

Een verre groet,

Marieke